میدونید زشت ترین قسمت زندگی من کجاست؟
اینکه من "حق ندارم عاشق بشم" و "عشق رو تجربه کنم"
من اجازه ندارم کسی رو دوست داشته باشم
اجاره ندارم واسه لذت بردنم انتخاب کنم
و همواره محکومم به اینکه در برابر خواسته های خانواده م سر تسلیم فرود بیارم
من بی اختیار ترینم
این ظالمانه ترین و وقیح ترین قسمت زندگی منه
دانلود آهنگ آرومم با صدای علی سفلی تیتراژ سریال عطر عشق
با موزیکِ تو همراه باشید با آهنگ جدید: دانلود آهنگ آرومم وقتی تو کنارمی آرومم به نام آرومم با صدای علی سفلی به همراه متن ترانه و بهترین کیفیت
Download New Music BY : Ali Sofla | Aroomam With Text And 2 Quality 320 And 128 On Musiceto
متن آهنگ آرومم علی سفلی
♬♬♬
تا که صداتو میشنوم میشینه خنده رو لبامحدی نداره عشق من از ته دل تو رو میخوامعاشق اون روزایی ام که هوا غرق بارونهمنو تو با یه چتر باز میزنیم بیرون از خونه♬♬♬آرومم و
بعضی لحظه ها در زندگی خیلی ناامیدکننده ست
اونقدر که دلت میخواد بزنی زیر هرچی مسئولیت و وظیفس
بجاش بری کوه، دشت، یه سیاره دیگه یا زیر پتو
حتی تمام دنیا رو پاز کنی و بشینی فیلم ببینی
بعضی لحظه های ناامید کننده کش میان
و من تا ۲۴ ساعت آینده محکومم به موندن در این لحظه کشدار
آخ که تنها فرار غیرممکن، فرار از زمانه
اینجور وقتا دلم میخواست این ۲۴ ساعتو موقتا میمردم
محض دلخوشیم: گاهی بی قواره نوشتن به تخلیه عاطفی می ارزه.
هیچگاه فکر نمی کردم آخرین روز فروردین چنین نحس باشد،تا کنون فکر میکردم محکومم به حبس مدت دار و سپس آزاد میشوم، امروز فهمیدم که حبس ابد خورده ام و شاید اگر مطابق میلشان رفتار کنم، تخفیف در مجازات شامل حال من بشود اما به قیمت تباه شدن روزهای جوانی ام...
راستی آرزوهایم هم حکم اعدام در ملأعام خورده اند،به خاطر حرف مردم....
امروز خیلی احساس تنهایی کردم. بیشتر از قبل. اینکه نتونی آرزوهات رو به واقعیت تبدیل کنی، واقعا دشواره. دیگه تحمل هیچی رو ندارم. فقط دارم زندگی میکنم چون مجبورم. چون محکومم به ادامه دادن و من هیچوقت دلم نمی‌خواست اینطوری بشه. اتفاقات خوب، قرار نیست بیوفتن انگار و اگرم بیوفتن، همیشه یه درصدی هست که آدمو راضی نگه نداره. تبدیل شدم به ابزاری که بقیه فقط ازم استفاده میکنن و وقتایی که بهشون نیاز دارم، حتی یک نفرم پیدا نمیشه که کمکم کنه. همین، ذهن
تو بوی خاک باران خورده ای و من نمی دانم که چرا هزار سال است که باران نمی بارد...بیایید کاسه هایمان را رو به آسمان بگیریم که همه ی این ها سزای اعمال من است...
همه ی این ها سزای اعمال من است...همه ی این نیامدن ها،همه ی این ایستادن ها و زل زدن به انتهای جاده ها،تقصیر من است...
من همه ی اشک های منتظران را مدیونم...
من مدیون همه ی گل های نرگسم...مدیون همه ی جمعه های ملتهب...
مرا ببخش...همه ی خاکستری ها تقصیر من است...همه ی دلتنگی های غروبانه...
من مدیون همه ی منتظ
اگر از حال من می‌پرسی...روزهای بهتری‌ست، اما نه آنقدر که مانع دلتنگی‌های من شود. نه آنقدر که دیگر بغضی به گلو نیاید. بغض‌های خانه‌کرده وسط سینه‌ام...روزهایی‌ست که بسیار رویا می‌بافم، شیرینی‌شان می‌نشیند به جانم اما با هر رویا غرق بغض میشوم. بغض از سرِ نداشتنِ این شیرینی‌ها در زندگی. بغض از سر دور از دسترس بودنشان. بغض از سرِ این همه شکاف میان من و این ساده‌ترین رویاهای جهان که کوچک‌ترین ارتباطی به مال و ثروت ندارند. بغض از سرِ حسرت
انگار همهٔ دنیا آمده بودند تا شاهد ماجرا باشند.
صدای تق‌تقی بلند شد و همهمه ها خوابید. جلسهٔ دادرسی شروع شد.
قاضی بی‌رحم حکم کرد، محکومم کرد به مرگ؛ به جرم تباه کردن زندگی خودم. دوباره همهمه‌ها بالاگرفت. کسی از سمت چپم برخواست، اجازه گرفت و با صدای رسا شروع به صحبت کرد: "دنیاهای رنگین محکوم به مَحو شدن نیستند، فقط متناسب با رنگ، بغض رو باید نقاشی کرد!" نگاهش کردم، همه‌چیزش برایم آشنا بود، چشمانش، صدایش، چقدر شبیه‌ام بود؛ او اصلا خودِ خودِ م
حلقه بازوهایت را از دور گردنم بردار...گناهانت را هم!
نمیخواهم دوباره داستان آن سیب لعنتی را تکرار کنی...و معرکه بگیری که وسوسه من بود دلیل این هبوط...
بس است...
حوا صدایم نزن...
من لیلی ام...
لیلی دور ...
لیلی ناتمام مانده...
..همان که آنقدر ها به دل نمی نشست...همان که هرکس اورا میدید میگفت جمع کن بساطت را با این عاشق شدنت...
اصلا نه ...
من لیلی نیستم...
چه لیلی باشم چه حوا...یا گناهت ...یا خونت ...آویز گردنم میشود...
بگذار دلم را از محاصره دستانت دربیارم...
من ...م
سلام.
و اولین پستم در خاطرات پنهانم ...
من اتاقم حریم شخصیمه و جز خانوادم کسی اجازه ی ورود بهش رو نداره ...
من آدمی ام که دوست دارم به رشته ی پزشکی برسم
برای همین پارسال که کنکور دادم و نتونستم رتبه ای بیارم که برم پزشکی موندم پشت کنکور
و همون موقع تصمیم گرفتم که بخونم برای پزشکی تهران ....
اصل خوندنم از مهربود ...
درسته علاقم پزشکیه ولی هیچوقت به فامیل ها ازش چیزی نگفته بودم ....
چون فامیل ها چه طرف پدری چه طرف مادریم طوری اند که نسبت به خانواده ما
سلام.
و اولین پستم در خاطرات پنهانم ...
من اتاقم حریم شخصیمه و جز خانوادم کسی اجازه ی ورود بهش رو نداره ...
من آدمی ام که دوست دارم به رشته ی پزشکی برسم
برای همین پارسال که کنکور دادم و نتونستم رتبه ای بیارم که برم پزشکی موندم پشت کنکور
و همون موقع تصمیم گرفتم که بخونم برای پزشکی تهران ....
اصل خوندنم از مهربود ...
درسته علاقم پزشکیه ولی هیچوقت به فامیل ها ازش چیزی نگفته بودم ....
چون فامیل ها چه طرف پدری چه طرف مادریم طوری اند که نسبت به خانواده ما
خب عنوان وبسایت رو عوض کردم و گذاشتم از اصفهان تا آنکارا
دنبال هدف جدید تو زندگیم بودم ک پیدا کردم و مونده تلاش برای رسیدن به اون
هدف جدیدم شرکت تو ازمون یوس هستش و باید باید باید باید تو ازمونش قبول بشم یعنی محکومم به موفقیت و تلاشمم میکنم در این راه چون کی بهتر از من!
میخواستم چندتا نکته رو به خودم بگم
میای خونه به جای وقت تلف کردن یه کم استراحت کن حدودا ی ساعت الی نیم ساعت بعد درسای استاد رو بخون یا از روی کتاب درسارو مطالعه کن
واسه روز ایندت
یادم نمیاد توى هیچ دوره اى از زندگیم اینقدر دلسرد بوده باشم، انگار واقعا دیگه کارى ندارم توى این دنیا، نه امیدى و نه انگیزه اى. حالا میفهمم عصبانیت و هر واکنش تند منفى هم نشونه زنده بودنه، اما حالا تنها واکنش من بغل کردن پتو و جمع شدن توى خودمه و فکر به اینکه کى به تهش میرسه این شربت حیات...
حتى دیگه نا ندارم در برابر کسى که محکومم میکنه به اینکه تقصیر خودته و یه حرکتى بکن، از خودم دفاع کنم. رسیدم به جایى که به همه حق بدم که فقط دهنشونو ببندن.
وق
امروز از همان روزهاست. یکی از نیمه شب هایی که از پس ِ دو سه ساعت خوابیدن پلک باز می شود و دیگر بسته نمی شود. صبحم وسط تاریکی و کابوس شروع شد. خوبی اش این است که بار اولم نیست، بد اما اینکه آخرین هم نخواهد بود. کابوس؟
اوایل دنبال علتش میگشتم. فکر می کردم به اندازه کافی خسته نیستم وگرنه باید مثل جنازه شوم در رخت خواب. اما این هم نبود. وسط شب های قبر هم بی خواب شده ام و آن دیگر بدتر از بد. با تن و ذهنی آش و لاش باید بیداری را هم تحمل کنم. پس واقعیت چیست؟
اینروزا همه ش داشتم تو دلم می گفتم : چقدر فاصله ی بین امید و ناامیدی کوتاهه ...
--
پیاز تا هفته ی پیش 13 تومن بود و این هفته شده 2 تومن. پیاز و گوجه ی این فصل مال جنوبه، و خب میتونید تصور کنید که وقتی اینجا ( چیزی نزدیک به شمال کشور) پیاز دو تومنه، سر مزرعه صفر تومنه! و فقط کشاورزا چون سردخونه و انبار ندارن و الانم که سیل اومده و ممکنه محصول تو زمین بگنده و حروم شه، فقط از مجبوری رد میکنن بره. همین اتفاق چند وقت پیش در مورد خیار افتاد که اگه یادتون باشه
در پی بی خبری از نهادمان عشقی درونمان نهاده شد، دفتر زندگی طوری دیگر ورق خورد و گویی دیگر تازیانه های زمانه جبر مطلق خود را به رخ ما نمی کشیدند.
متاسفانه مرورگر شما، قابیلت پخش فایل های صوتی تصویری را در قالب HTML5 دارا نمی باشد.توصیه ما به شما استفاده از مروگرهای رایج و بروزرسانی آن به آخرین نسخه می باشدبا این حال ممکن است مرورگرتان توسط پلاگین خود قابلیت پخش این فایل را برای تان فراهم آورد.
جرقه ای خرد و حقیر قلبم را به شریانهای عاشقیت در
نمیدونستم، مامان بهم گفت... که " حالت چطوره" گفتن های من، رابطه ی مستقیمی با غلیان درونی خودم داره. حال خودم خوش نیست و از بقیه میپرسم حالت چطوره! به بابا میگم حالت چطوره بیبی میگه حال من خوبه. حال تو چیطوره دخترم؟ مکث عجیبی میکنم چون نمیدونم جوابش رو چی بدم. بگم خوش نیستم؟ دلیلش رو میپرسه... دلیل ماژوری معمولا نیست و مسبب ها، مینور های چال شده ی عمر 20 ساله ام هستند...
این روزا زیاد میپرسم... که مامان! حالت چطوره؟ امیر کاکو! حالت چطوره؟ بابااا! حالت
درباره این سایت